Κάπου στη δεκαετία του '60, ένα υπερωκεάνιο που ονομάζεται Nostos διασχίζει τρεις ωκεανούς και μια θάλασσα για να ενώσει δυο πατρίδες. Ένα επτάχρονο κορίτσι, που η μαμά του το φωνάζει "Μα", παίζει κουτσό στο κατάστρωμα. Αφήνει πίσω της ένα κουτάκι -τη γη που ως τώρα ήταν το σπίτι της- για να πηδήξει στο επόμενο - την Πατρίδα της μητέρας και της γιαγιάς της. Οι τρεις γυναίκες αφήνουν πίσω τους σύζυγο, πατέρα και μια μεγάλη υπόσχεση. Λίγο προτού γυρίσει ο αιώνας, η Μα, που τώρα έγινε Μαρία, αποφασίζει να εγκατασταθεί στον γενέθλιο τόπο της γιαγιάς της. Εκεί θα ξετυλιχθεί σιγά σιγά το νήμα που συνδέει τις ζωές των ανθρώπων της οικογένειάς της κλείνοντας κύκλους που ως τότε έμεναν ανοιχτοί και, από τις στάχτες του παρελθόντος, ένα ελπιδοφόρο μέλλον θα ανθήσει. Τρεις γυναίκες, δεμένες με ένα λώρο αδιάσπαστο, ταξιδεύουν σε εποχές και τόπους, ζουν τη γέννηση, τον έρωτα, τη φιλία, την εγκατάλειψη, το θάνατο -τον κύκλο της ζωής που επαναλαμβάνεται αέναα- για να αποδείξουν πως "η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά".

Έμοιαζε με Σειρήνα, σαν εκείνες που μάγεψαν με το τραγούδι τους τον Οδυσσέα στο γυρισμό του στην Ιθάκη. Ο Ντίνος είχε μαγευτεί κι αυτός από τη μικρή Σειρήνα. Γι' αυτόν δεν υπήρχε γυρισμός στην Ιθάκη του, γιατί η Ιθάκη ήταν εκεί, καθισμένη δίπλα του.

Σχεδόν πενήντα χρόνια πριν, η Μάρθα και η Αγγέλα είχαν την τύχη να γεννηθούν σ' ένα πανέμορφο σπίτι, μια βίλα με σοφίτα και απέραντο κήπο όπου οι άνεμοι φυσούσαν όλες τις μέρες του χρόνου. Η Αγγέλα είχε ουράνια ομορφιά ισάξια του ονόματός της, όμως η ψυχή της έσταζε φαρμάκι. Αυτός ήταν και ο λόγος που απομάκρυνε συνεχώς την άσχημη αλλά καλόκαρδη Μάρθα από κοντά της.
Γυναίκες πια, η Αγγέλα δε διστάζει να κλέψει από την αγκαλιά της αδελφής της το μοναδικό άντρα που αγάπησε. Παραμονή του γάμου της συμβαίνει το ατύχημα και η Αγγέλα παραμορφώνεται.
Οι ισορροπίες ανατρέπονται. Με τον καιρό όλοι αποδέχονται την καινούρια κατάσταση. Όλοι εκτός από το σπίτι, τη «Βίλα των Ανέμων», που γνωρίζει ένα τρομερό μυστικό. Τώρα το βουητό του ανέμου είναι πιο έντονο από ποτέ, λες και το σπίτι προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτό το μυστικό, που για χρόνια κρύβει στα σπλάχνα του.

«Αν ήξερα πόσο πόνο έχει η αγάπη, δε θα σε είχα αγαπήσει, Κάλλας». «Εγώ θα σε είχα αγαπήσει, Θεοτόκη μου, ακόμα κι αν ήξερα πως χωρίς εσένα δε θα είχα γνωρίσει τον πόνο ποτέ… Νιώθω πως θα ερχόμουν να σε βρω σαν την ψυχή που ενσαρκώνετα, γνωρίζοντας από πριν πως το σώμα τούτο θα τη βασανίσει…»

Η Μαρία γεννήθηκε τυφλή. Έλεγε η μητέρα της πως, καθώς την κρατούσε στην αγκαλιά της, είδε στα μάτια της την ομορφιά της μουσικής, που την ακούς αλλά δεν τη βλέπεις. Σαν τα τραγούδια που λέει η Κάλλας ήταν˙ σαν την Casta Diva… Τόσο όμορφη! Και τότε αποφάσισε να τη βαφτίσει Μαρία και να τη φωνάζει Κάλλας. Παιδί ακόμα η Κάλλας, γνωρίζεται με τον Θεοτόκη. Μικρός και εκείνος, οχτώ χρόνων. «Θέλεις να είμαι τα μάτια σου; Να σου λέω τι βλέπω;» της προτείνει με αθωότητα ο Θεοτόκης… Αγαπήθηκαν πολύ. Και πόνεσαν πολύ. Όλη τους τη ζωή για τον έρωτα και την αγάπη την έζησαν. Για εκείνη την απρόσμενη στιγμή της ευτυχίας που στέκεται στα χέρια κι ύστερα πάλι ξαφνικά, σαν νεράκι που σκάει στην ακροθαλασσιά, χάνεται στα κύματα.

Ευγενία: Πρέπει να έχω την κατάρα της κυρίας Χάβισαμ από τις Μεγάλες Προσδοκίες. Είμαι καταδικασμένη να περιμένω έναν άντρα ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτέ. Ίσως πρέπει να δεχτώ τη μοίρα μου, να εφοδιαστώ με μια κουνιστή καρέκλα, να κλειστώ μέσα σ’ ένα δωμάτιο και να κουνιέμαι ανάμεσα σε ιστούς αράχνης και κουβάδες σκόνης, παύοντας να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου προγραμματίζοντας αδιέξοδες συναντήσεις…

Αλεξάνδρα: Ίσως είναι καιρός να δηλώσω παραίτηση απ’ τη δουλειά, να μελετήσω τα πάντα γύρω απ’ τη δύναμη του μυαλού κι έπειτα να αυτοσυγκεντρωθώ για μέρες ολόκληρες μπροστά απ’ την ανοιχτή τηλεόραση, με στόχο ο Λούις Μάριο να πηδήξει μέσα απ’ την οθόνη και να μου δηλώσει γονυπετής ότι εγώ είμαι το πεπρωμένο του στη ζωή και όχι η Κορίνα η αγριόγατα. Στην πραγματικότητα, η προσκόλληση στην τηλεόραση μου δίνει το ελαφρυντικό για την ανύπαρκτη κοινωνική ζωή μου: θα μπορούσα να έχω κοινωνική ζωή αν το επεδίωκα. Απλώς δεν ήθελα να χάσω το επόμενο επεισόδιο.

Η Ευγενία βιώνει τη μοναξιά της παράνομης σχέσης. Η Αλεξάνδρα δραπετεύει διαρκώς στη ζωηρή φαντασία της. Δύο γυναίκες, άγνωστες μεταξύ τους, που αναζητούν μία νέα αρχή. Μόνο που όταν η ευχή τους εκπληρώνεται, οι δρόμοι τους συναντιούνται στον ίδιο άντρα…

Η Νεφέλη τρέχει ξυπόλυτη σε παραλίες γεμάτες πεύκα και καθάρια νερά, με ένα χρυσό κουρέλι στα κατακόκκινα μαλλιά της. Μοιάζει πικρή και γλυκιά σαν σοκολάτα, αλλάζει χίλιες μορφές, άλλοτε δυνατή κι άλλοτε ευαίσθητη, μαγεύει…

Η Άρτεμη λούζεται από τον ήλιο, αντικρίζει τη θάλασσα και τα λουλούδια, είναι ευτυχισμένη. Ευωδιάζει βανίλια, ένα μικρό παιδί στη Χώρα των Θαυμάτων, τρυφερό, ευάλωτο, τρωτό. Η Μιρέλλα μοσχοβολάει κανέλα. Απέραντος εγωισμός και γοητεία. Ζωηρή, χαδιάρα, χορεύει παρέα με την οργή και τις ενοχές της για μια μυστηριώδη δολοφονία. Τρεις μικροί άγγελοι που ανασαίνουν παρέα. Παράλληλες ζωές και συνάμα τόσο διαφορετικές, που τις καθορίζει, άθελά του, ένα αγόρι με μια κιθάρα, ο Άγγελος. Μια ιστορία πλημμυρισμένη με ήχους και μυρωδιές, που προσπαθεί να ανακαλύψει την κλεισμένη στη χούφτα μας ευτυχία, σε μια Ελλάδα που άλλοτε μας κανακεύει κι άλλοτε μας πληγώνει…